detalj slike: KRK Art dizajn

PAD

Beharu trešnje mjesto nije u jesen,

tad svojim bolom

mrtvo, skvašeno lišće golubovima maše.

Između života i sna, tvoja pričao o ljubavi
nikad se to neće zvati.

Sreća ne pije iz okrnjene čaše.

U oku podlivi k'o otvorene

rane, tuč sivila sa horizonta

na koži otvara kraste,

kad shvatiš
da ne poznaješ nekoga i nikoga.

Zjene se bolno razliju u tanku liniju svjetla,

od kratkovida do sljepila.

Tvoja koža je kora od bora,

spaljena i nikad više neće bit svila

Ipak, nije lakše..

Ako korak od pada

u provaliju je samo milimetar

od tvog pogleda,

koliko straha srce nosi dok ne stane,

dok ne napiše poemu o stradanju slavuj ptice,

koja je zalutala u areni konjanika

preko crvene linije, u žice..

Krv crvenim listovima

umjesto vode sad teku rijeke
što slova daše i nema tu ništa

i ima sve sto bi se moglo nazvati naše..

Kažem li glasom djeteta da ne  znam ko sam,

da sam, da sam lat na vjetru

sa imenom, bez imena, trska naprsla u vodi

do jezera, trag suza, sjeti se,

tonući u živo blato

kom dijelu olujnog sopstva misao ti pripada i paše.

PODELITE OVAJ TEKST NA: