|
|
|
VLADIMIR PIŠTALO - SUNCE OVOG DANA, PISMO ANDRIĆU  | Nenad Šaponja | |
| |
detalj slike: KRK Art dizajn
Povodom drugog izdanja jedne od najprodavnijih knjiga u korpusu srpske književnosgi Sunce ovog dana pismo Andriću, Vladimira Pištala u izdanju AGORE Novi Sad, donosimo osvrt glavnog i odgovornog urednika Nenada Šaponje
Vladimir Pištalo - Sunce ovog dana
Pismo Andriću
Nenad Šaponja
Pred čitaocem je knjiga koja našu književnost čini odista velikom.
Smeštajući Andrićevo delo usred ličnog književnog mita, Pištalo je svoju priču o pojačanoj sadašnjici ispisao kao pismo Andriću.
 Сунце овог дана писмо Андрићу, Владимир Пиштало, фото: АГОРА
Putopis iz sveta Andrićevog književnog dela, kombinovan je sa izveštajem iz našeg sveta koji prati sunce ovog našeg dana.
Nalazeći se usred „propagandne kiklopizacije današnjice” autor podiže svoju tačku posmatranja i otvara nam analitičke i poetičke prozore, kako prema jednoj književnoj svesti i njenom istorijiskom kontekstu, tako i prema projekciji te svesti u ovom vremenu.
Beskompromisno demonstrirajući etiku književne odanosti, ali istovremeno i etiku odanosti književnosti pripovedanju sveta, Pištalo razgovara sa Andrićem na način blizak onome na koji je mladi Andrić vodio „Razgovor sa Gojom”.
Ovaj epistolarni roman toka književne svesti, pisan je kroz tuđu svest.
Usred mreže britkih asocijacija, zamaskiran je u manifestni govor eseja koji u sebi sadrži skrivenu i zbirku priča i zbirku pesama i putopis.
On čitaoca izveštava o Andrićevim prozorima u svet i svest iz panoptikuma, cirkusa i knjiga; o književnim prozorima u strast i u tajnu žene; o onome što zaista jesu mitski heroji njegovog doba; o Gavrilu principu i „Mladoj Bosni” kao društvenoistorijskom kontektstu nepravde poslednjeg kmetstva u tadašnjoj Evropi; ali i o istini današnjeg sveta i njegovog neokolonijalnog ustrojstva u kome „usrećitelji traže od usrećenih da se odreknu sopstvenih očiju”.
Lociran između konkretnih vremena, Andrićevog i našeg, i bezvremena književnosti, ovaj današnji Pištalov razgovor sa Andrićem, uz korišćenje duše kao lampe, pokazuje koliko je moguće književno, jezikom slika i emocija, govoriti i o književnosti i o vremenu u kom se govori.
I zaista, nakon čitanja ove knjige, ispisane kao savršeno odsvirana kompozicija, ni čitanje Andrića neće biti sasvim isto.
|
