VOJNIK OSTAO NA RATIŠTU
U srce mu ulazi žagor smrti,
Tu polaže svet
Proklijao kroz lobanju Sunca.
Vetar ga opisuje kao
Suštinu Sunca koja leži
Izrešetana,
Već mnogo puta tugom,
Svih oblasti trajanja.
Tuga jeseni mu sklapa oči,
Isijava stropoštavanje smrti,
U jedno naricanje
Svih majki čekanja da se
Vrate vojnici.
