detalj slike: KRK Art dizajn

SRPSKO POREKLO 

     

U ovom radu sumirani su nalazi mnogih svetskih autora koji su tragali za srpsko istorijsko poreklo tokom dvanaest milenijuma. vvv.srpskadijaspora.info Svi citati su zasnovani na trilogiji dr Olge Luković-Pjanović „Srbi narod najstariji“ i citiranoj literaturi.

Nordijsko-nemačka istoriografija „Berlinsko-bečka škola“ je pogrešno i nasilno nametnula pogrešnu istoriju Srba, kojom su se sa baltičkih teritorija selili na Balkan tokom sedmog veka. Po toj teoriji Srbi nisu bili autohtoni narod iz Podunavlja, kojom je naša prošlost oduzeta sa konačnim ciljem totalnog istrebljenja Srba. Međutim, prema brojnim svetskim autorima nadležna je samo „Autohtona škola“, po kojoj najstarije srpsko poreklo vodi poreklo iz Podunavlja, odakle su se Srbi proširili u Aziju, a potom vratili u Evropu. Začetnik „podunavskog pravca“ je hroničar dvadesetog veka Nestor Kasni – Kijevski, sa brojnim sledbenicima čiji će nalazi ovde biti pomenuti.

Podunavlje – prva srpska otadžbina

Na osnovu nalaza u pećini u selu Gradac, ispod Jerinog brda u Risovači na Venčacu, na teritoriji današnje Srbije, pre 25000 godina završeno je prvobitno ljudsko društvo, dok arheološki nalazi u Đerdapu potvrđuju razvoj jedne od najsloženijih kultura. iz praistorijskog vremena na prostoru Lepenskog Vira, oko 7000 godina pre nove ere (n.e.). Novija saznanja potvrđuju i da je kolevka Evrope u Rajkovoj pećini na Rudnoj glavi, kod Majdanpeka, uzvodno Baljetinske reke. Takođe, nalazi u Starčevu i Vinči potvrđuju neolitsku kulturu na prostoru reka Dunava i Save u periodu 5300-3200 godina pre n.e.

Darko Šćekić u svojoj knjizi „Sorabi – istina o srpstvu iskkona” (Srbi – istina o srpskoj nacionalnosti od pamtiveka) predstavlja da su Srbi na svojoj današnjoj teritoriji živeli preko 7500 godina. On takođe tvrdi da su Srbi zvanično počeli da broje godine od 5508. pre Hrista, po kome je car Dušan (1331-1355) proglasio svoj Zakonik na praznik Vaznesenja Gospodnje, 21. maja 6857. godine (1349. godine), dok se Kosovska bitka odigrala 6897. (1389. n.e.). Dušanov zakonik ima gotovo svetovni karakter i zasnovan je na višehiljadugodišnjim tradicijama srpskog naroda, kao i na Vedama, i nosi pečat večne mudrosti.

Poljak Kazimir Šulc piše da su Srbi Podunavlje naseljavali od najstarijih vremena, kao Iliro-Tračani. Jovan Deretić zaključuje da Srbi nisu ni došli iz Zakarpatija, već su od tada živeli u Podunavlju. Slično, Miloš Milojević piše da su Srbi na svom današnjem prostoru živeli od pamtiveka, između Sredozemnog i Crnog mora, gde su posle IV veka imali organizovanu crkvenu upravu sa sedištem u Sirmijumu. Prema Milojevićevim podacima srpske crkve su starije od rimskih i grčkih. Ognjen Radulović kaže da je Balkansko poluostrvo bilo prvo naseljeno područje Evrope i da su Srbi na njemu živeli od svog nastanka, odakle su se raseljavali kroz Evropu. Dakle, Podunavlje je kolevka Evrope i svetske civilizacije. Herodot je pisao da su Plemenski živeli u Podunavlju trinaest vekova pre Hrista, a poznato je da su Plemenski bili Srbi, što je potvrdio i dr Milorad Stojić svojim otkrićima u Lepenskom Viru. Nestor Kijevski, Leonik Halkokondilo i Robert Siprijen, svi se slažu da je Podunavlje bilo pravoslavna kolevka Evrope.

Srpsko poreklo iz Indije

Veliki broj svetskih istraživača Indiju smatra svojom srpskom domovinom. U Rihteru, str.29, navodi se: „Od brda Mera prostiru se njegovi ogranci Himavat, Henakutas i Nisadas gde su surovi srpski ljudi živeli više od 6000 godina pre Hrista“. Prema ruskom istoričaru Moroskinu, Srbi su imali svoju državu Sarbarsku u Indiji, što se nalazi u spisima Aleksandra Velikog. Prema Moroskinu, Srbi žive u Indiji četiri hiljade godina, a onda su pre 7000 godina počeli da se sele u tri pravca. Njihovo kretanje trajalo je najmanje hiljadu godina; dakle tragovi Srba u Indiji datiraju oko jedanaest do dvanaest milenijuma. Srbi su se masovno iseljavali iz Indije zbog pojave kuge, koja ih je prepolovila, kao i zbog najezde crnaca sa juga koji su ih nemilosrdno pljačkali.

Dr Nenad Đorđević u svojoj knjizi „Istorija Srba“ dokazuje srpsku pripadnost indoevropskom ogranku i potvrđuje da su seobe Srba iz Indije bile u pravcu sunca, od istoka ka zapadu. On takođe potvrđuje da je prva seoba Srba iz Indije započela pre petnaest hiljada godina, što potkrepljuje nabrojivim srpskim rečima na sanskritskom jeziku. Prva grana Srba iselila se iz Indije, od strane Moroskina, u pravcu Mesopotamije, između reka Eufrat i Tigar, gde su osnovali svoju državu Sabarsku, na teritoriji današnjeg Iraka, oko 3000 godina pre Hrista. Tamo su Srbi ostali oko hiljadu godina, a zatim su se preselili dalje u današnje Sirijeu Egipat i Tursku. Istorijske beleške potvrđuju da su Srbi vladali u Gornjem Egiptu između 2261. i 2052. godine p.n.e. Francuski egiptolog Maspero Gaston predložio je ovu potvrdu, na osnovu pronađenih zapisa na srpskom jeziku na egipatskim piramidama i kamenim spomenicima. Sličnu potvrdu donosi i Stojan Bošković u svojoj „Istoriji sveta“, kao i Franciskuskinja-Marija Apendini. Apendini čak citira srpskog vladara u Egiptu po imenu Arsa, napisano ćirilicom kao ARSA. Druga grana Srba uputila se ka Kini, i naselila teritorije istočno od Kaspijskog mora i Kavkaskih planina, gde su osnovali svoju državu Srbiju 2560 godina pre n.e. Srbi su na tom prostoru živeli nekoliko vekova pre nego što su ih Huni isterali. I treći ogranak Srba se uputio u Kinu, ali je naselio teritorije Sibira, gde su osnovali svoju državu po imenu Srbija ili Sirbia, oko 3200 godina pre n.e.

Za srpske seobe iz Indije zapisano je da su sve počele skoro u isto vreme i trajale oko hiljadu godina. Preseljavanjem su morali da se bore i zauzimaju nove teritorije za opstanak, i mnogo su patili. Srpskom istorijom, od vremena njihovog preseljenja iz Indije, preko azijskih daljina pa sve do Evrope, bili su okupirani istoričari Leopold Ranke, Konstantin Jiriček, Jan Kolar, Pavel Šafarik, Kalaj, Franjo Rački, Jovan Rajić, Stojan Novaković, Sima Lukin -Lazić, kao i Herodot i Plinije, i mnogi drugi.

Najstarije srpsko poreklo

Kako je pisao Moroskin, poreklo Srba u Indiji seže u prošlost oko dvanaest milenijuma. Haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici su najstariji spomenici pisane ljudske civilizacije, stari oko 7000 godina. U njima se pominje ime Srbin; dakle minimum toliko je stara srpska istorija. „Kineski grofovski dnevnik“ pisan je neprekidno 2000 godina pre nego što je Hristos pominjao Srbe u azijskoj Sarmatiji. Francuz Robert Siprijen je razvio teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, koji su živeli u Podunavlju, kao i između Crnog mora i Kaspijskog jezera. Srbe Donjeg Podunavlja Robert Siprijen naziva Protosrbima, za koje tvrdi da su tu živeli i pre Mozaika i zaključio da su Srbi najstariji ogranci slovenskog roda koji se zovu Vendi, kao i da su Srbi iz Sarmatije autohtoni Srbi. Za one Srbe koji su se doselili sa Baltika na Balkan, Kiprijen kaže da su došli samo da podrže svoju braću u borbi protiv rimskih osvajača. Pavel Šafarik u „Starožitnosti” piše da Srbi u Evropi žive od praistorije i da vode poreklo iz najstarije prošlosti. On potvrđuje da su Srbi naseljavali skoro celu Evropu i mnoge delove Azije, odakle postoji stara srpska deklaracija „Govori srpski da te ceo svet razume“.

Ogranak Srba koji je formirao Serbarsku, preselio se kroz Bliski istok i stigao na Balkan 3000 godina pre Hrista, naseljavajući Staru Rašku, nazvan Trakija, odakle potiče i naziv za narod Tračane. Drugi deo iste grane naselio se na ostrvo Krit (1800, 1500 i 1400 godina pre n.e.), pomešan sa lokalnim stanovništvom Krićana koji je formirao Helene (Grke). Šafarik potvrđuje da postoji cela istorija srpskog naseljavanja sa Bliskog istoka. Hrvat Franjo Rački, Rus Nestor i Poljak Surovjecki potvrđuju da su Vendi (Srbi) prastanovnici Evrope, još od početka istorijske ere. Šafarik piše o Srbima na današnjim prostorima od pre 5000 godina. On čak pronalazi Srbe na Balkanu šesnaest vekova pre nego što su naselili baltičke teritorije, iako je poznato da su Srbi naseljavali baltičku obalu oko šesnaest vekova pre Hrista, odakle su došli iz Sibira i Kaspijske Srbije. Na današnjim prostorima Galicije i Poljske, Srbi su pre 3500 godina formirali svoju državu „Belu Srbiju“ ili „Bojku“, koja je obuhvatala današnju Bavarsku i Češku. Konstantin Porfirogenet je pisao da su pre dolaska Avara Srbi živeli u Panoniji. Takođe, prema Gavrilu Vitkoviću, Srbi su živeli na mađarskim teritorijama mnogo pre Mađara. Čak je i osnivač mađarske države Vojko bio pravoslavne veroispovesti. Kasnije ga je papa preimenovao u Stefan (mađarski Ištan). Mađarski istoričar Petefi opisao je krunu Svetog Stefana u istočnjačkom stilu i ispisanu ćirilicom. Čak je i Stefanov nadgrobni spomenik bio ispisan ćirilicom. Trinaest stotina godina pre n.e. Uz Baltičko more i reku Labu prostirala se Baltička Srbija, koja je sezala do Danske. Srbi iz Velike Srbije, sadašnje Češke i Nemačke, došli su u sukob sa Nemcima i dali im ime „Nemci“ (na srpskom to znači nemi narod, jer ga Nemci uopšte nisu razumeli). Vekovima okruženi Nemcima u tom kraju, Srbi su nestali, osim malog broja Lužičkih Srba, kojih je bilo oko 300.000. Pre asimilacije Srbi su živeli u Pruskoj, dok se grad Brandenburg zvao Branibor. U gradu Ankoni živeli su ugledni srpski ljudi, koje su Nemci zvali Ljutice (što znači ljuti ljudi). U minhenskoj hronici čuva se tvrdnja da su Srbi bili veoma veliko carstvo, iz kojeg je postalo svo ostalo slovensko stanovništvo.

Prema rečima istoričara Miloša Milojevića, Srbi su migrirali iz pravca Kine, preko Sibira, u Evropu, naseljavajući današnje teritorije Nemačke, Francuske, Holandije, pa čak i deo ostrva Engleska, gde su ostavili mnoga toponimska imena. Stigli su čak i do Švedske, što potvrđuje zvaničnu titulu švedskog, norveškog i vedskog kralja. Milojević dalje opisuje da je današnji grad Amsterdam u to vreme nosio ime Slavengrad. Tokom tih dugotrajnih ratova Srbi su izgubili između 30 i 60 miliona svog stanovništva. Dirljivo je opis Olge Luković-Pjanović kako je saznala za srpsku vlast u okrugu Alzas u Francuskoj. U „Civilizaciji Nemaca i Vikinga” Švajcarac Patrik Laut piše da je 2000 godina pre n.e. Podunavljani su naseljavali skandinavske zemlje, a za mnoge istraživače ostali su misteriozni ljudi. Judžin Pitar za te ljude kaže da su pripadali dinarskoj rasi i da su to bili Srbi. Milan Bilbija opisuje Mlečane na Balkanu, Dalmatince i Tesaliju, blizu Crnog mora, Severne Anadolije, na obali Atlantika, Baltika, u planinama Alpa i oko reke Po. Jovan Rajić je ostavio slične opise. O Srbima oko Kaspijskog jezera i bliskoistočnim spisima Srbi su ljudi koji su najposvećeniji svojoj veri. Oni su jedini ljudi koji veruju u svoje svece, zaštitnike domaćinstva i u svoju porodičnu slavu zaštitnika: „Slava“ (Slava je vedskog porekla). Istorijski spisi pokazuju da su Srbi na teritoriji Nemačke živeli 1500 godina pre Nemaca. Čak je i Otto Bismark imao priču o svojoj baki (na srpskom zovu Baba) koja nije znala nijednu reč nemački, govorila je samo Sohrabov (srpski), dok je Lajbnic u sedamnaestom veku rekao caru Petru Velikom: „Naše poreklo je isto; obojica smo Sloveni”. Rektor Velike srpske škole dr Nešić kaže za Lajbnica da je bio dete herojskog srpskog naroda.

Nakon što je Rimsko carstvo oduzelo deo srpske države 461. godine, Ostorilo je 490. godine učvrstio srpsko carstvo i od tada ga naziva Srpsko carstvo ili Srbija. Od tada do kraja pernaestog veka, hiljadu godina neprekidno, Srbija je postojala kao država. Prema Jovanu Deretiću, Srbija od Jadranskog mora do reke Dunav se zvala Ilirska Srbija; od Dunava do Karpatskih planina zvala se Dačka Srbija, a od Karpata do Baltičkog mora zvala se Sarmatska Srbija. Na osnovu svega navedenog, od Ninovog carstva, 2015. godine pre n.e, pa do danas, što je preko 4000 godina, srpska državna tradicija nije prekinuta. Dakle, u srpskom narodu postoji izreka „Srbija je večna“.

Poreklo srpskog imena

Neki autori srpsko ime vezuju za Sibir, jednu od starih srpskih prapostojbina, Pavel Šafarik za reči Serb, Sjarbin ili Sibrin, koje sve imaju značenje srodstva, slično latinskim rečima „rod“ ili „natio“. Srbi u Lužicama nose ime Sorab u značenju razuman ili odabran čovek. U turskim rečima Sirb i Serb opisuju ljude iste generacije, u Iranu Srb znači slobodan čovek, isto što i Sarb u Haldejcima, a na sanskritskom jeziku reč Sarbh znači seme ili generacija ljudi. Istoričar Jovan Rajić piše da se imena Srba stranih autora vezuju za reku Serbis koja i danas teče između Eufrata i Tigra u Mesopotamiji, gde su Srbi živeli oko hiljadu godina. Francuski slavista Rober Siprijen kaže da ime Srbin opisuje čitavu rasu ljudi, a to su bili Iliri, najstariji Sloveni, dok Lav Henrih potvrđuje srpsko ime iz sanskritskog izvornog imena Serbh. Poznato je da su Srbi ostavljali svoja imena gde god su živeli, kao što su: jezero Serbonis u Siriji, mesto Serbetes u Mauritaniji, Serbanica na obali Crnog mora, Srbija na ušću reke Don, Serbakan na Krimu, Sorbhag u Iranu, Serbanovo u Ukrajina, Serban Voda u Poljskoj, Serbin u Grčkoj, reka Serbat u Turskoj i dr. Nema jezika na svetu koji je bliži sanskritu od srpskog. Srpsko poreklo toliko je vezano za Indiju da oba naroda imaju slične običaje, motive veza i nadgrobne spomenike.

Obelisk u Ksantosu, koji predstavlja zakrivljeno pismo u kamenu, jedna je od najstarijih zbirki ljudskih kodova na srpskom jeziku. Stariji je nekoliko vekova od Mojsijevog zakonika. Jovan Deretić postojanje srpskih imena nalazi i u Bibliji, koja datira mnogo ranije od pisanih dokumenata zvanične nauke. Svoje podatke zasniva na Vatikanu i Svetom pismu, zaključujući da su Arijevci, Iliri i Kelti svi bili Srbi. Ranka Kuić, prozvana „Ranka Velšanka“ u svojim „Srpsko-keltskim paralelama“ gotovo genetski dokazuje odnose između sadašnjih Velšana, Iraca, Škota i Srba.

Posle Trojanskog rata Srbi su potpuno naselili Balkansko poluostrvo. Aleksandar Veliki je dao Srbima zemlje od Jadranskog mora do Baltika za njihovu izuzetnu hrabrost i odanost. Prezime Aleksandra Velikog bilo je Karanović nastalo od titule „Karan“, koja se davala visokim uglednicima prilikom proglašenja za glavnog vojnog zapovednika, pa su istorijski zaključci da su Aleksandar Veliki i njegov otac Filip bili Srbi, od  njihovog vremena Sloveni još nisu postojali. Isti zaključak proizilazi i iz pesme „Osman“ Ivana Gundulića. Jovan Deretić je pronašao spise Aleksandra Velikog, prema kojima je Nino Belov otišao iz Niša (Naissus), prešao Bliski istok i stigao u Indiju. Nino Belov se u Svetom pismu pominje pod imenom Nebrod, a njegov proboj sve do Indije prepoznat je kao prvi dolazak Arijaca na istok. Na putu za Indiju Nino Belov je zauzeo Iran, a Ninova supruga Semirama izgradila je u Vavilonu most dug 900 m koji je dopirao do centralnog tornja opservatorije. Posle Nina Belova, drugi pokušaj Arijevaca predvodio je Srbin Makeridov, koji se u Svetom pismu pominje kao Asur i smatra osnivačem Asirskog carstva. Aleksandar Veliki je bio treći osvajač dalekoistočnog sveta; stoga je išao „utabanim stazama“ (335-332 pre Hrista). U Indiji je zatekao Srbe iz vremena Nina Belova u mestu po imenu Srbija, koje je Aleksandar Veliki ulepšao i preimenovao u „Aleksandrija srpska“. Aleksandar Veliki je Srbe nazvao „Slavni” i tražio je, pre svoje smrti, da svi ljudi od Jadrana do Severnog mora žive po zakonu „Slavnih naroda”.

Sami Grci veruju da pripadaju narodu koji se zove Pelaski i da su govorili „varvarskim jezikom“. Olga Luković-Pjanović, pozivajući se na Herodota, smatra da su to bili Srbi i srpski jezik. Prema rukopisu Ptolemeja, na ostrvu Halkidiki u Grčkoj, mestu gde je Kserks vodio 1.700 000 vojnika u petom veku pre n. e. još uvek se zove „Prevlaka“ (u srpskom značenju prevlaka). Poznato je da su Etrurci živeli u današnjoj Italiji pre Latina i oni su sebe nazivali „Raščani“ (što znači rasa ljudi koji govore istim jezikom). Iz jugoslovenske istorije je poznato da su Raščani bili ljudi iz države Stefana Nemanje, a i danas postoje ruševine starog grada Rasa u Srbiji. Jovan Deretić piše da su Rimljani prešli Jadran u osvajačkom pohodu, u trećem veku; dolazili su do Ilira i Tračana, koje su na današnjim prostorima Hercegovine i Crne Gore zvali Veneti ili Vendi. Rimljani su osvojili srpske teritorije Dakiju i Sarmatiju, nazivajući je Ilirikom, sa prebivalištem u Sirmijumu (248-392). U trećem veku car Trojan je naselio svoje ratne veterane, sadašnju Vojvodinu i Rumuniju, koji su se do tada pomešali sa lokalnim stanovništvom. Rimljani su uzimali srpsku mušku decu kao robove, ali pošto su se njihova imena završavala sa …slav (Miroslav, Srbislav, Bratislav, Dobroslav, Svetislav itd.) što na srpskom ima rudarenje slavnog, dok se na latinskom izgovaralo „sklav“ ( sklavus) sa značenjem rob. Dakle, Rimljani su sve Srbe nazivali Slovenima, pa su tako Sloveni postali kao ljudi. Kasnije su svi ostali slovenski narodi postali Srbi. O tome svedoče dela Strabona, Apendinija i Ovidija, koji navode da su Goti, Sarmati, Dačani i Tračani svi bili Srbi. Ime Sloven prvi put se pojavljuje 491. godine. Herodot za slovenske narode navodi da su živeli u istočnoj Evropi, sadašnjoj Poljskoj, Mađarskoj, Austriji, Češkoj i Srbiji, i svi su pripadali indoevropskoj rasi. Poljski istoričar Jozef Kostževski potvrđuje poljsko ime od srpske reči „Polje“ (što znači polje) i dalje govori da se većina poljskog stanovništva za vreme srpske vladavine bavila zemljoradnjom. Šafarik piše da su Rusi nastali od preostalih Sarmata, a Vaclav Makejovski je pisao o bugarskom poreklu, kao i Srbima. Hrvatski istoričar Kljajić navodi poreklo Hrvata, koji su živeli na brdima, na srpskom jeziku zvanim „hrbati“, od čega je nastao naziv „Hrvati“ (kao izvorno ime Hrvata). Slično, neki Hrvati se danas zovu Zagorci (oni koji žive pretežno u brdovitim dijelovima zemlje). Rus Nikola Durnov je u „Ruskom staniku” napisao da su Srbi koji su prihvatili katoličanstvo postali Hrvati, a Zagreb opisuje kao glavni grad pokatoličenih Srba. German Zehring je za sve Slovene rekao da im je ime Serbli (što znači ujedinjeni). Mađarski istoričar Kalaj piše da su se svi Sloveni ranije nazivali Srbima. Slovenac Krek, Hrvat Franjo Rački i mnogi drugi prihvatili su tu potvrdu. Pavel Šafarik piše da se Sloveni prvi put pominju u šestom veku.

Katarina Velika, ruska carica, vodi poreklo od Lužičkih Srba, što potvrđuje titulu njenog oca (knez anhaltske oblasti Krbst-Serbiste). U mladosti Katarinu su zvali „Severna Semiramina“, a za sebe je govorila da je slovenska rasa. Katarina je Grimu pisala 1784. godine da je slovenski jezik (srpski) bio jezik prvobitnog ljudskog roda, a iz tog srpskog naroda postoji izreka: „Carsko se ne poriče“. Robert Siprijen za Dunav kaže da je to srpska reka, Srbe naziva osnovnim narodom, a srpski jezik „majčinim“. Evropski istraživači se slažu da su Srbi u šestom i sedmom veku vladali Grčkom, Tesalijom, Efirom, Makedonijom i Albanijom, što potvrđuje nasleđena imena reka, planina i mesta. Srbi su uništili Epidaur i na njegovom mestu izgradili Dubrovnik. Herodot je pisao da su Srbi, posle Hindusa, najveći narod sveta. Rekao je i da je ime Tračani izašlo kao pogrešno izgovoreno ime Rašana, zbog slovenskih suglasnika. Šafarik piše i da ime Rasi potiče iz Indije, što znači jarko crvena boja, koju su Srbi voleli vekovima.

Na osnovu svega navedenog seobe Srba na Balkan 632. godine bile su poslednje, ali ne i prve. Tom seobom Srbi iz Bojke su došli da pomognu svojoj braći u borbi protiv Rimskog carstva.

O kulturi i jeziku Srba

Nemac Jirgen Spanut otkrio je prvi početak stvaranja pisanja u pećini blizu Mas-d'Azila u Francuskoj pre ranog istorijskog perioda. U Gazelu je takođe otkrio kamenje sa uklesanim znacima „filistejskog pisanja“, staro oko 12 milenijuma. Spanuth je zaključio da su ljudi koji su napisali to pismo pronašli kamen temeljac naše civilizacije. Pošto je najveća sličnost između filistejskog pisma i ćirilice, Spanuth misli da su to bili Srbi. Pre 2500 godina Srbi su imali najjaču pomorsku flotu na ušću Neretve, potvrdio je Julije Cezar, poznavali su staklo i pravili dobar tekstil koji se prodavao u Carigradu. Pisani tragovi o Srbima iz Indije datiraju preko 6000 godina, a u Evropi preko 3000 godina. Rus Moroškin je pisao da su Srbi u svom indijskom kraljevstvu živeli na najvišem nivou obrazovanja, dok grčko-rimski istoričar Strabon kaže za Srbe iz Srbije da su oni nosili zlatne ukrase. Takođe, Gilferding za baltičke Srbe je rekao da su imali razvijene gradove, sa zanatima i umetnošću. Još pre 3500 godina Srbi su gradili kuće na dva nivoa, što je kod Nemaca izazvalo čuđenje. Jirgen Spanut je ostavio pisana zapažanja o rudnicima na sirijskom poluostrvu gde su otkriveni filistejski spisi, koji datiraju 4000 godina pre n.e. Kasnije je otkrivena sličnost između filistejskih spisa i ćirilice Vuka Stefanovića-Karadžića, na osnovu čega se zaključilo da su to Srbi. Svetislav Bilbija je skrenuo pažnju sveta na sebe otkrivši „etrursko pismo“. Uočio je sličnost između etruskih i ćiriličnih slova, a koristeći arapsko pravilo pisanja s desna na levo, Bilbija je uspešno pročitao obelisk Ksantosa i sve druge spomenike koji su zapadnjacima zadavali ogromne poteškoće. Tako je Bilbija otkrio „Ključ za etrursku bravu”. Pošto su Etrurci živeli u današnjoj Italiji i nazivali se Rasani (Raščani), došlo se do zaključka da su to Srbi.

Sebastijan Dolči povezuje ilirski sa srpskim jezikom, dok Laonikos Halkokondilos navodi da su svi ljudi između Venecije, Jonskog mora i Sarmatije koristili taj isti jezik. Za srpski jezik Šafarik je pisao da je tako originalan, jasan, gramatički savršen i bogat, što je retkost u istoriji jezika. A što se pisanja tiče, niko se nikada nije približio pravilu Vuka Stefanovića-Karadžića „Piši kako govoriš, čitaj kako je pisano“.

Vede su klasifikovane kao himne, koje sadrže narodne običaje, mudrosti i narodne poslovice, a datiraju još 6000 godina pre n. e. Takođe, srpska „Slava“ spada u klasu Veda. Vede potiču iz Indije i bile su prisutne svuda gde su Srbi živeli (Balkan, Srednja Evropa, Italija, Holandija, Pirineji, Britanija, Helvecija, Skandinavija, Bliski istok i severna Afrika). Zaključeno je da su Vede neraskidivo povezane sa srpskim jezikom i da su sve utkane u srpsku poeziju. Vede na srpskom imaju značenje vida i znanja u smislu svetosti. Emile Burnouff je u Vedama tražio indoevropsko poreklo. Zaključio je da su sve vedske zajednice zasnovane na svetosti bračnog jedinstva, tradicije i verovanja. Švajcarac Adolphe Pickter u svojim delima „Indoevropsko poreklo i izvorni Arijevci“ citira: „U davnoj prošlosti jedna rasa se razvijala u svojoj prvobitnoj kolevci, obdarena mudrošću, grandioznom i strogom prirodom, radom je stekla teške uslove svog opstanka. . Ta maštovita rasa razvila je svoj jezik, savršen i pun intuicija za izuzetnu poeziju. Njihove seobe se dešavaju milenijumima pre Hrista, od Indije do Atlantika”. Pikter potvrđuje da je jezik takvih ljudi korišćen kao osnova za mnoge druge jezike, a njegovi temelji su pronađeni u sanskritu i zendi. Sa te tačke gledišta izgleda da svi indoevropski narodi pripadaju istoj grani. U svojoj osnovi taj jezik je jednostavan i harmoničan. Razlikuje se od tri roda, sedam završetaka padeža i jasno ukazuje na deklinacije. Sumirajući sav Pikterov opis da je jezik najbliži srpskom, dakle jezik Veda je bio srpski jezik.

Olga Luković-Pjanović citira Francuza Leveskea, prema kome potvrđuje da čak i Grci i latinski potiču od Pelaskesa, grane srpskog jezika. Takođe, Emil Bernuf piše da latinski pridev „humanus“ potiče od srpskog „uman“, koje ima vedsko poreklo „aum“ (izgovara se om) i na indijskom jeziku označava tri božanstva (Brama, Višnu i Šiva). Gregor Dankovski takođe zaključuje da se grčki i latinski jezik slažu sa srpskim. Prema Strabonu, latinski je bio prvi sabinijski jezik, dok su Sabinjani bili stari Srbi, autohtoni stanovnici Apeninskog poluostrva. Isti zaključak potvrđuje i Milan Budimir. Hekataj je 500 godina pre Hrista napisao da su Atinjani Tračani (što znači Srbi), dok je Homerov učitelj govorio pelaškim jezikom i tada niko nije pravio razliku između Tračana i Grka. Srbi su se zvali Tračani, Pelaski, Varvari i drugi, kao što je ranije pomenuto. Grci su Platona tretirali kao svetost, zbog njegove mudrosti, a sam Platon je mnogo puta govorio da grčki jezik ima previše varvarskih reči (poreklo je iz Srbije menjanjem suglasnika radi lakšeg izgovora). Sokrat je takođe pisao da su Grci bili potčinjeni „varvarima“ i da su govorili njihovim jezikom. Govorio je da su Varvari stariji ljudi od Grka. Platonovi spisi pokazuju da su Grci stari Pelaski, zvani i Varvari, i da su bili stari Srbi, koji su govorili srpski. Nenad Đorđević je u svojoj knjizi „Etrurci ili Rašani“ pisao o Srbima koji su se zvali Etrurcima ili Rašanima, a Svetislav Bilbija u knjizi „Etrurci a ne Rašani“.

Neve je o Vedama pisala da su one bile jake i jednostavne, ali moćne i da nisu lišene umetničke vrednosti. Francuz Ami Bu za srpski jezik kaže da je moćan, bogat i skladan, dobar za poeziju u ljubavi i u krvavim ostvarenjima. Rečenice u srpskom jeziku su jednostavne, pune smisla za preciznost i maštovitost. Bue zaključuje da Srbi poseduju tako lepu poeziju da bi samo to sve ostale ljude obavezalo da uče srpski jezik.

Adolph Pickter je rekao da je živeo samo da bi dokazao koji ljudi govore jezikom Veda. Nažalost, smrt ga je prerano zaustavila u toj dobroj nameri. Pavel Šafarik nedvosmisleno zaključuje da su to bili srpski ljudi, koji su govorili srpski. To je zaključio i Atinjanin Halkokondilo napisavši da su to bili Tribali, Tračani i Iliri, kao najstariji i najveći među tim narodom, koji su bili Srbi. Strabon je takođe pisao da su svi ljudi koji žive na kontinentalnim delovima ostrva Grčke i Italije govorili ilirski, čija je centralna zona življenja bila Podunavlje i crnomorska obala Dakije. Lorens Surovjecki i Pavel Šafarik dokumentovali su nepobitan dokaz da su Srbi živeli u Podunavlju i Panonskoj niziji od njihovog nastanka. Dakle, jezik koji je Ovidije naučio dok je bio u izgnanstvu bio je srpski. Kao zaključak, srpski su govorili Tračani, Tribali, Sarmati, Vendi, Veneti i Anti, dok su se Srbi nazivali svojim imenom. Sličan spis nalazi se i u delima dr Jovana Cvijića, geografa svetskog ugleda i predsednika Akademije Srpskog Kraljevstva.

Kada je reč o srpskim neprijateljima, koji su skloni da negiraju srpsko istorijsko postojanje i prošlost, dobro je navesti Valterea, koji je jednom rekao: „Mnogo je lakše verovati u hiljadu puta saslušanu laž nego u istinu izgovorenu prvi put“.

Srbi su istrebljeni kroz sve ratove; tako Olga Luković-Pjanović u svojoj trilogiji „Srbi narod najstariji” citira francuskog Larusa dvadesetog veka iz kojeg zvuči poruka Srbima da će Srbi biti spaseni tek pokatoličenjem. Istovremeno, Katolička crkva nikada nije pokušala da zaustavi masovno istrebljenje Srba, niti opravdanje za genocid nad Srbima. Olga dalje navodi da su Srbi živeli od Indije do Atlantika najmanje dva milenijuma pre Hrista i da se srpska prošlost ne može oduzeti, niti povući. Nažalost, danas je Srba sve manje, a sve manje srpskih sveća pali se, dok svet ćuti. Ali poznato je da nestankom jedne rase ljudi nestaje i njihov jezik. Olga Luković-Pjanović se pita koji je cilj toliko uzvišen da opravdava uništenje jednog celog naroda?

A ne tako davne, 1984. godine, svetsku javnost potresao je Meksikanac Roberto Salinas Prajs, koji je objavio knjigu „Homerova slepa javnost“, kojom je potvrdio da Troja nije na Bliskom istoku već u dolini Neretve i da je Neretva drevna reka. Skamander, dok je Gabela Troja. Robert Salinas nastavlja da traga za srpskom istinom. Posebno ga zanima misteriozna planina Rtanj, za koju potvrđuje da je srpski Olimp. On takođe zaključuje da je Balkan pupčana vrpca sveta.

Ranka Kuić, prvi keltikista na Balkanu i stručnjak uvrštena u 2.000 najistaknutijih stvaralaca na kugli zemaljskoj, njeno delo „Srpsko-keltske paralele” dokazuje gotovo genetsku srodnost današnjih Velšana, mnogih Iraca i Škota sa Srbima. Otuda je i dobila nadimak „Ranka Velšanka“. Prikazala je svoj rad na svim geografskim pojmovima u oblastima naseljenim Keltima i Srbima.

Knjiga Olge Luković-Pjanović „Najstariji srpski narod“ obiluje istorijskim svedočanstvima i citatima autora svih naroda, na svim živim i mrtvim svetskim jezicima.

Od svega navedenog, Srbi su od Indije do Atlantika rasprostranjeni najmanje dva milenijum pre Hrista. Nažalost, danas ih je sve manje, razdiru nas na različite načine, uglavnom koristeći onu staru latinsku izreku iz Cezarovog vremena: „Dividi et impera“, što znači: „Zavadi pa vladaj“. Najnovija razaranja su najstrašnija i najmasovnija, a „civilizovani“ Zapad ćuti. Nestankom jednog naroda nestaje i njegov jezik, gasi se sve više slavskih sveća. Zašto se Srbi u tolikom broju ubijaju, a svet ćuti, pita Olga? Koji je cilj toliko uzvišen da može opravdati varvarsko ubijanje jednog naroda? Koji je cilj dovoljno veliki da opravda takva sredstva masovnog uništenja čitavog jednog naroda?

Olga Luković-Pjanović radila je na Sorboni u Parizu i služila se sa devet svetskih jezika, pored engleskog, francuskog, ruskog, nemačkog,  između ostalih i grčkim i arapskim. Zamerila je Srpskoj akademji nauka da i oni o svemu napred iznetom uglavnom ćute.

Vindzor 2003

Literature:

1. Dr Olga Lukovic-Pjanovic: Srbi… Narod najstariji, Tom I, II, III; 

              Narodna Biblioteka Srbije, Beograd, 1990.

2)Dobroslav Jevdjevic: Od Indije do Srbije, Srpske Novine, Roma 1961.

3)Ognjen Radulovic: Traganje za korenima Srba, www.politika.co.yu

4)Dr A. Hopfner & Dr A. Yittrupstr: Slovenska Atlantida u Baltiku, www.politika.co.yu

5)Ognjen Radulovic: Tribali u nasoj krvi, www.arhiva.inet.co.yu

6)Ognjen Radulovic: Traganje za korenima Srba, www.srpskadijasopra.info

7)Dr Jovan Deretic: R kao R Rabanasi, www.srpsko-nasledje.co.yu

  8)Neda Marinovic: Srbi gradili Vavilonsku kulu i stvorili plemensku drzavu Sibir. 

9)Odlomci iz Istorije Srba (Bitka na Marici i Bitka na Kosovu Polju), Internet.

10)Odlomci iz Istorije Srba (Doseljavanje Srba na Balkan i prva drzava),Internet.

11)Kreg Vajt: Moderni Identitet Elamovih Potomaka, Internet.

12) Natasa Lukac: Gde je Kljuc, Internet.

13)P. Dragosavac: O Srbima sve najlepse, www.arhiva.glas-javnosti.co.yu

14)Ognjen Radulovic: Gde je nestalo 17 sanduka, www.politika.co.yu

   15)Ognjen Radulovi}: Srbi vladali Egiptom, www.politika.co.yu

16)Ognjen Radulovic: Sloveni – starosedeoci Balkana, www.politika.co.yu

17)Ognjen Radulovic: Velike seobe Slovena nije bilo, www.politika.co.yu

18)Ognjen Radulovic: Zakon uklesan u kamenu, www.politika.co.yu

19)Ognjen Radulovic: Hramovi baltickih Slovena, www.politika.co.yu

20)Ognjen Radulovic: Svet je rodjen na Balkanu, www.politika.co.yu

21)Valentin V. Sedov: Slavs in the Early Middle Ages, www.rastko.org.yu

22)Radoica Momcilovic: Zajedno ispisane reci na keltskom i srpskom

23)Jelena Milutinovic: Gusle – Dve zice sacuvale istoriju jednog naroda, Internet

24)Dr Jovan I. Deretic: Srpska drzava traje 4000 godina, www.members.tripod.com

25)Dr Miomir Jovic: Seoba Srba iz prapostojbine Indije, Internet

26)Dennis Stallings: Etruscan Origin, Internet

27)Marko Zivkovic: Inverted Perspective and Serbian Peasants – The Byzantine Revival in Serbia

28)Vladimir Milovic: Vencansko pismo, www.raska.greatnow.com

29)Jovan Ducic: Staza pored puta, Beoknjiga Beograd, 2003.

Windsor, Canada, January 2004 (7512)

 

PODELITE OVAJ TEKST NA: