Tog januarskog jutra 1649. godine,
kažu letopisci, bilo je hladno.
Zato je, opet priča se prenosi,
poslednji kralj obukao
dve teške košulje,
jer kraljevsko dostojanstvo nalaže
da se na gubilištu, pred narodom,
ne drhti.
Tačno vek i po kasnije
bilojejul,
(madajekalendarbioizmenjen)
bezpotrebezabilokakvomkošuljom,
ali kraljevsko dostojanstvo obavezuje
da se pred narod ne izlazi bos
i bez teških perika.
A tačno dva veka kasnije,
umesto glava je pao zid,
a ne glave pod zidovima
Vindzora, ili Bastilje,
svejedno je.
Od tada redovno viđam
Čarlsovu obezglavljenu košulju,
toalete Antoanete
opervažene giljotinom
i berlinske trabante sa zastavama.
Prošlo je tačno još trideset godina.
I mada deluje hladno kao u Londonu
i sparno, sa usirenom pariskom krvlju
i još se magla se usana berlinskog zida sleže,
ja još uvek ne mogu
da završim poglavlje,
da upišem ocenu
i sklopim korice knjige,
jeriznjevireglave,
jezici i hiljade grla,
repovi iz 17. veka
u francuskom sosu
služenom u
ekspres restoranu
na Čekpoint Čarliju.
Aleksandar Mijalković
---
The
Execution of Charles I, Fondly called Charlie
That
January morning in 1649,
The
chroniclers say, was cold.
That’s
why, again the story goes,
The
last king has put on
Two
heavy shirts,
Because
the royal dignity requires
That
one must not shiver
In
front of the people, at the execution ground.
Exactly
one and a half century later,
It
was July,
(Though
the calendar was already changed)
There
was no need for shirts of any kind,
But
the royal dignity obligates
Not
to be barefoot
And
without heavy wigs
In
front of the people.
And
exactly two centuries later,
A
wall fell, not heads,
No
heads fell under the walls of
Windsor, or Bastille,
Or
wherever.
Since
then I am regularly seeing
Charles' beheaded shirt,
Les toilettes de Antoinette
Guillotine
hemmed
And
the Berlin Trabants with flags in their windows.
Exactly
thirty more years have passed.
And
although the coldness reminds me of London
And
the air is stifling, with clotted Parisian blood,
And
the fog is still coming off the lips of the Berlin Wall,
I
still struggle to finish a chapter,
Mark
my students
And
close the covers of the book,
Because
the heads still peek out from it,
Tongues
and necks by thousands,
The
1600s ponytails
In
French sauce
Served
in a
Fast
food restaurant
At
the Checkpoint Charlie.
Aleksandar
Mijalković
Translation:
Ivana Grulović
Biografija
Aleksandar
Mijalković je rođen u Pančevu 1968. godine. Bibliotekar je i profesor književnosti
u dve inđijske osnovne škole, a povremeno se bavi novinarstvom i prevođenjem poezije
sa engleskog jezika.
Objavio
je dve knjige aforizama, kojima je uz svoje pesme i priče zastupljen u više antologija.
Član je književnog kluba "Miroslav Mika Antić" iz Inđije i laureat Svetosavske
povelje Opštine Inđija za prosvetni rad 2008.
Oženjen je Radmilom i ima dvoje dece – Milu i Iliju.
