Parčad usnulog suvog drveta
Koja još pamte sunce zahvaljujući listu
Otpalom jedne jeseni,
Iskušavaju sada naizglednu besmislenost pepela
I pevaju pesmu tom suncu kroz žar
Rađajući miris vatre
Prepuno vremena koje se objasniti ne može.
A miris taj nežni sa sve vremenom neobjašnjivim
Zaključan u dim, koji beži iz neba
Dok vetar ne dune iz oblaka što se komešaju
I nose miris kiše
Iz jedne druge istine
Da li u svim nozdrvama ranjenim
Slično plešu prećutani mirisi
Kotrljajući večnosti nestale iz kostiju
I vezujući krugove zablude u nedogled?
Polumrtva biljka među zubima, iako još vatreno sveža,
Donosi mudri ukus zemlje crne
Rađane vekovima mravljim mislima
Zatvarajući tako u trenu još jedan nedokučivi krug u dnu
kose.
Vatra raste iz zemlje
I vetar je objašnjava slobodom
A kiša melanholična i sva nedužna
Pretvara je u nakvašeni neki zaborav
Da bi je zemlja ponovo prigrlila
Sanjajući smisao ljubavi
Grga Olah
Biografija
Rođen je u Budimpešti 1983. godine. Studirao je opštu književnost na Filološkom fakultetu i hotelijerstvo na Višoj hotelijerskoj školi.
Od 2016. radi u Kulturnom i dokumentacionom centru Srba u Mađarskoj. Godine 2017. objavljena mu je prva samostalna zbirka pesama pod naslovom „Zadremale osmice“, koja sadrži pesme na srpskom i na mađarskom jeziku.
